Brossers in Baguio

Hoi piepeloi!

Vandaag hebben we alweer een bijzonder boeiende dag achter de rug. We begonnen met een heerlijk ontbijt op ons vaste tijdstip. Onze goeie vriend K.W. w

as iets te enthousiast bij het toasten van zijn boterham en vernielde de broodrooster. We zijn benieuwd wat hij volgende week zal uitsteken ;) Daarna vertrokken we in groepjes naar het ziekenhuis. Groep 1 en 2 vertrokken reeds om 7u30 richting SLU om een heupoperatie bij te wonen. Rond 8u15 vertrok de derde groep richting BGH.

De eerste groep mocht het eerste deel van de operatie meevolgen (lees: de anesthesie). Nadat we allemaal omgekleed waren mochten we de ruimte naast de operatieruimte binnengaan en vanachter glas toekijken. Aangezien in de operatiezaal redelijk veel personeel aanwezig was, zagen we niet zo veel. Wel zagen we hoe de anesthesist de patiënt een epidurale en spinale verdoving toediende. Na een hele tijd was de patiënt klaar voor de operatie. Op dit moment kwam de tweede groep binnen en gingen wij op weg naar ons ethisch debat.

Hier waren zeven artsen aanwezig. We bespraken onder andere de problemen rond ouderenzorg. Het werd ons al snel duidelijk dat het hier not done is om de zorg voor je ouders aan derden over te laten. Ze vinden familie hier zeer belangrijk en daarmee niet per se minder belangrijk dan wij. Maar het concept van rusthuizen is hier bijvoorbeeld niet gekend. De ouder komt inwonen bij één van de kinderen en wanneer deze zijn gaan werken komt een verpleegkundige thuis voor de ouder zorgen indien nodig.

We hebben ook gepraat over zelfmoord en hoe hiermee wordt omgegaan in de maatschappij. Het is blijkbaar zo dat familie van iemand die zelfmoord heeft gepleegd dit vaak zal verdoezelen omwille van het stigma dat hiermee gepaard gaat. Wanneer iemand een zelfmoordpoging ondergaat en duidelijk maakt dat hij wil sterven wordt er alles aan gedaan om deze persoon toch nog te redden als de familie dit wil. En dit omdat er op dat moment van uitgegaan wordt dat hij niet helemaal helder is en hij handelt in een moment van hopeloosheid.

In het algemeen besloten we dat we een heel interessant debat hebben gehad dat voor beide partijen zeer verhelderend was en hebben we dan ook allemaal veel bijgeleerd.

Zoals eerder vermeld mocht groep 2 nadat de patiënt verdoofd was de operatie bijwonen. Het ging om een totale heupprothese links. Vol enthousiasme gingen we achter de ruit gaan staan om, voor een aantal studenten voor het eerst, een orthopedisch chirurg aan het werk te zien. Rond de patiënt waren wellicht 10 mensen aanwezig (orthopedist, assistent, anesthesist, verpleegkundigen, nog meer verpleegkundigen…) waardoor we jammer genoeg niet veel konden zien. Wat ons vooral opviel was hun ‘steriliteit’. Velen hadden nog hun armband, ring, horloge,… aan. De zorgverleners hadden praktisch allemaal hun gsm bij zich, volgens hen om op de hoogte te zijn van hun andere patiënten. Daarnaast zagen we dat voordat de wonde gesloten werd, al veel personen hun masker niet meer volledig aanhadden. Voordat de wonde gesloten werd, kwam men met het mobiele RX toestel de operatiezaal binnen om te kijken of de prothese goed geplaatst werd. Hiervoor moesten we allemaal een meter of 10 verder gaan om ons te beschermen tegen de straling.

Na het operatiekwartier werd ons ook de spoedafdeling, de OPD (out patient department, bij ons het dagziekenhuis genoemd) en de radiologie getoond. Ook gingen we naar een andere afdeling waar patiënten met onder andere nierstenen behandeld kunnen worden met ESWT, ook wel Extracorporal Shock Wave Therapie genaamd. Dit laatste is eigendom van de artsen en niet van het ziekenhuis zelf. Dit was ook het geval voor een aantal toestellen op de radiologie. Het ziekenhuis kan van deze toestellen gebruik maken, maar de artsen krijgen telkens een deel van de winst. Na heel wat andere afdelingen kwamen we bij de neurologische intensieve zorgen. Hier was een patiënte aanwezig die hersendood was. We vroegen aan de rondleidster hoe men in de Filipijnen hiermee omgaat. Ze vertelde ons dat de familie van de patiënte mocht beslissen wanneer men het leven van de patiënt zal beëindigen. Toen we vroegen wat het verschil precies was met het kindje van gisteren dat kort na de geboorte stierf ten gevolge van anencefalie, waarvan de moeder geen abortus kon laten uitvoeren, wist ze niet goed wat zeggen. Ten slotte kregen we een rondleiding in het laboratorium van het SLU, waar er een tijdelijke kortsluiting was, wat hier blijkbaar wel vaker gebeurt. Gelukkig hebben ze generatoren die het probleem quasi onmiddellijk konden verhelpen.

Groep 3 kreeg een rondleiding in BGH. Al bij de inkom kregen we een massa volk te zien, volledig anders dan in SLU. BGH is dan ook een publiek ziekenhuis en geen privaat. Net zoals de vorige groepen begon de tour op de psychiatrische afdeling (in patiënt department). Op de eerste twee verdiepingen waren de wards, waar de patiënten en watchers verblijven. Hier waren we verbaasd over hoe rustig het er was. De patiënten begroetten ons en gaven ons zelfs vanuit de isolatiekamer een hand. Maar volgens de resident verloopt niet elke dag zo gemoedelijk. Patiënten hebben geen toegang tot bestek of matrassen omdat ze zichzelf en anderen niet zouden kunnen verwonden of doen verstikken. Op de derde verdieping is de Socialisation koer, waar de patiënten basketballen, gitaar spelen en zich uitleven in bordspelletjes. De sympathieke verpleegkundigen stimuleerden ons om met de patiënten te praten, maar veel kregen we er toch niet uit. Enkel Klaas en Michiel hadden succes door een potje mee te basketten.

Daarna gingen we naar de oncologie afdeling. Hier ontmoetten we een man van 41 jaar met rectosigmoidale kanker die uitgezaaid was naar de lever, stage 4. De patiënt mocht momenteel geen chemo krijgen, omdat zijn Absolute Neutrophil Count te laag was. Wat ons opviel, is hoe eerlijk de artsen tegen de patiënten zijn.

Vervolgens gingen we naar de pediatrics afdeling waar we door de Intensive Care Unit en Intermediate Care geleid werden. We waren gepakt door het verhaal van een moeder en haar achtjarige dochter, die al 9 maanden op ICU lag vanwege cerebral palsy na een sepsis. Dag in, dag uit zit de vrouw naast haar dochter, die geïntubeerd is, sondevoeding krijgt en af en toe een spastische beweging maakt. Een hele sterke vrouw, die toch brak toen we haar vroegen hoe ze haar voelde bij de situatie. Ze toonde ons een foto van het meisje voor de ziekte uitbrak. Volgens de moeder was er progressie zichtbaar, maar misschien was het eerder haar brandende hoop en de wil om niet op te geven. Ze sprak over een mirakel, dat haar dochter na een coma net op haar verjaardag haar ogen had geopend. Opnieuw voelden we hoe sterk deze mensen geloven en dit geloof ook nodig hebben.

Daarna was het grote moment waar we al dagen op wachtten, aangebroken: de deliveries! Jammer genoeg kwamen we eerst van een kale reis terug. De ene na de andere vrouw kwam binnen om de wijdte en consistentie van hun cervix te laten controleren en gingen daarna weer weg. Hun tijd, en ook de onze, was nog niet gekomen. Ondertussen gingen wij naar de gynaecology ward waar de bevallen vrouwen één of twee dagen blijven. We zagen twee koddige kersverse tweelingen, waarbij de meisjes van de groep onmiddellijk verkocht waren. Jammer genoeg is ook in deze zaal niet enkel geluk en vreugde. De vrouwen die vaginaal van hun in de baarmoeder gestorven baby moeten bevallen, liggen tussen de gelukkige mama’s.

Voor een tweede maal, vol nieuwe moed, gingen we naar de verloskamer. We dachten geluk te hebben, want er waren 4 vrouwen, elk 8, 7, 6 en 5 cm ontsluiting. Na 2 uur afwisselend hoop en teleurstelling, hadden we nog altijd geen bevalling gezien. Wel zagen we het inbrengen van Intra-Uterine Devices, spiraaltjes genoemd. Deze worden onmiddellijk of 48 uur na hun bevalling geplaatst. 

Onze magen begonnen toch te knorren en we beslisten naar buiten te gaan voor een snelle hap. Natuurlijk, hoe kon het ook anders, beviel de vrouw van 8 cm net in dit halfuurtje. 

We kozen ervoor om de Filipijnse lessen te skippen en in het ziekenhuis te blijven wachten. Om 15h15 werd er met spoed een vrouw binnengebracht en in no time, na maar drie keer persen, floepte de baby eruit. Een kwartiertje later werd een tweede vrouw binnengebracht en jaja, de tweede bevalling was snel een feit! Ons besluit na een namiddagje deliveries: de Filipijnse vrouwen zijn taaie tantes! Zonder epidurale, zonder soms maar een krijs te laten, zonder gezaag en geklaag: Yes, they can.

In de namiddag kregen we nog twee uurtjes les over infectieuze ziekten overgebracht door dieren zoals malaria, dengue en  filariasis en overgebracht door water en voedsel zoals cholera, hepatitis A en tyfus. Een mooie afsluiter van een interessante lesweek. 

Nu moeten we jullie laten want we gaan op pizzajacht! Greeetz

Lynn, Louise en Ines