Finding Nemo

Ave, lustige lezers

Op deze Witte Donderdag krijgen jullie het laatste verslag van onze Filipijnenreis.

Gisterenavond hebben enkele nieuwsgierigen geslapen op het dak. Ze daalden af met verhalen over onmetelijke vergezichten, fel maanlicht en een skyline waar zelfs de grootste Amerikaanse steden niet aan kunnen tippen. Zo broeiend heet als het overdag is, zo ijskoud hadden ze het 's nachts. Nog voor de haan driemaal kraaide, had iedereen zijn nachtrust al verloochend. Daarna kregen we een onverwacht ontbijt dat we gulzig naar binnen werkten. Aangezien de paters ons onmiddellijke vergiffenis verschaffen voor al onze hoofdzonden, konden we met een gerust hart ons buikje vol eten. We maakten ook nog een pakket klaar voor ons tweede ontbijt en waren dan klaar om de lange busrit te trotseren. Een halfuur later dan gepland startte onze schier oneindige Odyssee naar het beloofde land, Batangas.

Door het vroege uur was het ongewoon stil op de bus. Het slaaptekort eiste verschillende slachtoffers. Rond acht uur stopten we even langs de weg voor ons tweede ontbijt. Het fantastische uitzicht op de Taal-vulkaan (en misschien ook de cafeïneshots) verdreven onze slaperigheid. Pepijn waande zich even Plinius de jongere en poëtische vergelijkingen met de Vesuvius volgden. 

Daarna slingerde de bus zich verder door een landschap bezaaid met bananenbomen, ananasvelden en kleine steden. Ondanks een korte omzwerving van een dik uur bereikten we toch tegen de middag onze bestemming. Verheugd sprongen we uit de bus en op de boot. Met de wind in de haren zetten we koers naar Anilao Batangas. Daar wachtte ons een echt godenmaal. De nectar en ambrozijn bestonden onder andere uit water, rijst en tonijn. Onze rondgegeten buikjes werden aan de buitenwereld onthuld nadat we onze zwemkledij hadden aangetrokken. Enthousiast plonsden we in het water om onze kinderdroom waar te maken: op zoek gaan naar Nemo en zijn vriendjes. We vonden bijna heel de cast van Finding Nemo, alleen de zeeschildpadden bleven jammer genoeg achterwege. Ook de mislukte zoektocht naar Spongebob kon de pret tijdens deze snorkelervaring, die voor velen de eerste was, niet bederven.

Als tussendoortje kregen we de lokale delicatesse 'turon' voorgeschoteld, een gefrituurde banaan met een deegkorstje en bruine suiker. Sommigen bleven hierna aan de bar plakken, anderen genoten wat van de zon en de rest kon maar niet genoeg krijgen van het koraalrif. Batangas was wat ons betreft een meer dan waardige afsluiter van deze prachtige reis.

Momenteel vullen we de terugreis met het schrijven van deze blog, loeihard kattengejank en socializen met filegenoten. Net toen het grootste deel van de bus in slaap was gesukkeld (behalve uw twee trouwe blogschrijvers), zat de bus vast in een enorme mensenmassa. We moesten uitstappen en volgden gedwee de andere schaapjes van Jezus de heuvel op. Na een uurtje wandelen tussen tienduizenden diepgelovige Filipino's, bereikten we eindelijk onze verblijfplaats. Na het laatste avondmaal en een verkwikkende douche zullen de meesten zich naar het dak begeven, om te genieten van de sterrenhemel en er de nacht door te brengen. Morgen doen we het even rustig aan, met niets specifieks op het programma. Toch zijn we van plan om vroeg op te staan om de bloedrode ochtendzon te zien rijzen boven Manilla. Daarna maken we op ons gemak de valiezen klaar en vertrekken we lang genoeg op voorhand naar het vliegveld. Zo hopen we, ondanks de vele processies voor Goede Vrijdag, toch op tijd in de  luchthaven aan te komen. Net voor het vertrek gaan we kip met rijst offeren ter ere van Hermes, de god van de reizigers, teneinde een behouden thuiskomst te verzekeren.

Omdat het vandaag de laatste blog in een lange reeks is, zouden we graag nog enkele overpeinzingen op een rijtje zetten.

De voorbije drie weken kregen vele zaken een nieuwe dimensie. Zo merkten we op dat de Vlaamse vriendelijkheid in het niets valt bij de Filipino friendliness. Ondanks het vele werk is er steeds tijd voor een lach en een babbel. Dit resulteert echter in de zogenaamde 'Filipino time': afspraken worden wel nagekomen, maar stiptheid is hier een rekbaar begrip. Het hoeft niet allemaal onmiddellijk te gebeuren, een half uur 'te laat' is ook op tijd. Jammer genoeg volgde ook onze bus trouw deze gewoonte. Twee uur rijden werden er vier, vier werden er acht. Al moet het gezegd worden dat dit niet enkel aan de chauffeur lag. Het Filipijnse verkeer is namelijk een echte catastrofe. Miljoenen krioelende mieren die schijnbaar chaotisch, doch met engelengeduld zich een weg banen doorheen de Gordiaanse verkeersknoop van Manilla. Van heinde en verre stromen mensen toe om hieraan deel te nemen en zo hun geloof te uiten. Ook buiten deze periode is religie innig vervlochten met hun wereldbeeld en levenswijze. Dit merkten we onder andere tijdens de ethische gesprekken, de vele gebeden en ook aan de heersende normen en waarden.

Verder neemt familie een prominente plaats in in het dagelijkse leven. Dit was ook zichtbaar in de gezondheidszorg. De familie neemt de beslissingen, betaalt de kosten en zorgt ervoor dat iedere patiënt een watcher heeft. Dit is iemand die een deel van de zorgkundige taken, zoals eten geven, op zich neemt.

Onze monden vielen open bij het zien van de soms onvoorstelbare armoede. Toch lijken velen van deze mensen gelukkig omdat ze veel waarde hechten aan hun gezin, geloof en gezondheid. Sommigen zijn waarschijnlijk zelfs gelukkiger dan mensen die zo rijk zijn als de Zuid-Chinese Zee diep is.

Niet enkel over de Filipijnen, maar ook over elkaar en onszelf hebben we veel bijgeleerd. Drie weken ervaringen delen op reis zorgen ervoor dat je je medestudenten veel beter leert kennen dan wanneer je drie jaar samen in de les doorbrengt, ongeacht hoe klein de groep in Kortrijk ook is.

Wie meer details wil, is van harte welkom om met een hapje en een drankje te luisteren naar al onze reisverhalen. Deze voorstelling gaat door op dinsdagavond 2 mei in de Kulak. Tot dan!

Tot slot willen wij graag Geert Callewaert en Griet Vandeputte uitdrukkelijk bedanken om ons gedurende drie weken enthousiast en vakkundig te begeleiden. Zonder hen zou deze prachtige studiereis nooit kunnen plaatsvinden. Het was voor ons allen een fantastische ervaring die we voor altijd zullen meedragen.

De Filipijnen, uit het oog maar nooit uit het hart.

Salamat po

Pepijn en Michiel