Finding Nemo

Ave, lustige lezers

Op deze Witte Donderdag krijgen jullie het laatste verslag van onze Filipijnenreis.

Gisterenavond hebben enkele nieuwsgierigen geslapen op het dak. Ze daalden af met verhalen over onmetelijke vergezichten, fel maanlicht en een skyline waar zelfs de grootste Amerikaanse steden niet aan kunnen tippen. Zo broeiend heet als het overdag is, zo ijskoud hadden ze het 's nachts. Nog voor de haan driemaal kraaide, had iedereen zijn nachtrust al verloochend. Daarna kregen we een onverwacht ontbijt dat we gulzig naar binnen werkten. Aangezien de paters ons onmiddellijke vergiffenis verschaffen voor al onze hoofdzonden, konden we met een gerust hart ons buikje vol eten. We maakten ook nog een pakket klaar voor ons tweede ontbijt en waren dan klaar om de lange busrit te trotseren. Een halfuur later dan gepland startte onze schier oneindige Odyssee naar het beloofde land, Batangas.

Door het vroege uur was het ongewoon stil op de bus. Het slaaptekort eiste verschillende slachtoffers. Rond acht uur stopten we even langs de weg voor ons tweede ontbijt. Het fantastische uitzicht op de Taal-vulkaan (en misschien ook de cafeïneshots) verdreven onze slaperigheid. Pepijn waande zich even Plinius de jongere en poëtische vergelijkingen met de Vesuvius volgden. 

Daarna slingerde de bus zich verder door een landschap bezaaid met bananenbomen, ananasvelden en kleine steden. Ondanks een korte omzwerving van een dik uur bereikten we toch tegen de middag onze bestemming. Verheugd sprongen we uit de bus en op de boot. Met de wind in de haren zetten we koers naar Anilao Batangas. Daar wachtte ons een echt godenmaal. De nectar en ambrozijn bestonden onder andere uit water, rijst en tonijn. Onze rondgegeten buikjes werden aan de buitenwereld onthuld nadat we onze zwemkledij hadden aangetrokken. Enthousiast plonsden we in het water om onze kinderdroom waar te maken: op zoek gaan naar Nemo en zijn vriendjes. We vonden bijna heel de cast van Finding Nemo, alleen de zeeschildpadden bleven jammer genoeg achterwege. Ook de mislukte zoektocht naar Spongebob kon de pret tijdens deze snorkelervaring, die voor velen de eerste was, niet bederven.

Als tussendoortje kregen we de lokale delicatesse 'turon' voorgeschoteld, een gefrituurde banaan met een deegkorstje en bruine suiker. Sommigen bleven hierna aan de bar plakken, anderen genoten wat van de zon en de rest kon maar niet genoeg krijgen van het koraalrif. Batangas was wat ons betreft een meer dan waardige afsluiter van deze prachtige reis.

Momenteel vullen we de terugreis met het schrijven van deze blog, loeihard kattengejank en socializen met filegenoten. Net toen het grootste deel van de bus in slaap was gesukkeld (behalve uw twee trouwe blogschrijvers), zat de bus vast in een enorme mensenmassa. We moesten uitstappen en volgden gedwee de andere schaapjes van Jezus de heuvel op. Na een uurtje wandelen tussen tienduizenden diepgelovige Filipino's, bereikten we eindelijk onze verblijfplaats. Na het laatste avondmaal en een verkwikkende douche zullen de meesten zich naar het dak begeven, om te genieten van de sterrenhemel en er de nacht door te brengen. Morgen doen we het even rustig aan, met niets specifieks op het programma. Toch zijn we van plan om vroeg op te staan om de bloedrode ochtendzon te zien rijzen boven Manilla. Daarna maken we op ons gemak de valiezen klaar en vertrekken we lang genoeg op voorhand naar het vliegveld. Zo hopen we, ondanks de vele processies voor Goede Vrijdag, toch op tijd in de  luchthaven aan te komen. Net voor het vertrek gaan we kip met rijst offeren ter ere van Hermes, de god van de reizigers, teneinde een behouden thuiskomst te verzekeren.

Omdat het vandaag de laatste blog in een lange reeks is, zouden we graag nog enkele overpeinzingen op een rijtje zetten.

De voorbije drie weken kregen vele zaken een nieuwe dimensie. Zo merkten we op dat de Vlaamse vriendelijkheid in het niets valt bij de Filipino friendliness. Ondanks het vele werk is er steeds tijd voor een lach en een babbel. Dit resulteert echter in de zogenaamde 'Filipino time': afspraken worden wel nagekomen, maar stiptheid is hier een rekbaar begrip. Het hoeft niet allemaal onmiddellijk te gebeuren, een half uur 'te laat' is ook op tijd. Jammer genoeg volgde ook onze bus trouw deze gewoonte. Twee uur rijden werden er vier, vier werden er acht. Al moet het gezegd worden dat dit niet enkel aan de chauffeur lag. Het Filipijnse verkeer is namelijk een echte catastrofe. Miljoenen krioelende mieren die schijnbaar chaotisch, doch met engelengeduld zich een weg banen doorheen de Gordiaanse verkeersknoop van Manilla. Van heinde en verre stromen mensen toe om hieraan deel te nemen en zo hun geloof te uiten. Ook buiten deze periode is religie innig vervlochten met hun wereldbeeld en levenswijze. Dit merkten we onder andere tijdens de ethische gesprekken, de vele gebeden en ook aan de heersende normen en waarden.

Verder neemt familie een prominente plaats in in het dagelijkse leven. Dit was ook zichtbaar in de gezondheidszorg. De familie neemt de beslissingen, betaalt de kosten en zorgt ervoor dat iedere patiënt een watcher heeft. Dit is iemand die een deel van de zorgkundige taken, zoals eten geven, op zich neemt.

Onze monden vielen open bij het zien van de soms onvoorstelbare armoede. Toch lijken velen van deze mensen gelukkig omdat ze veel waarde hechten aan hun gezin, geloof en gezondheid. Sommigen zijn waarschijnlijk zelfs gelukkiger dan mensen die zo rijk zijn als de Zuid-Chinese Zee diep is.

Niet enkel over de Filipijnen, maar ook over elkaar en onszelf hebben we veel bijgeleerd. Drie weken ervaringen delen op reis zorgen ervoor dat je je medestudenten veel beter leert kennen dan wanneer je drie jaar samen in de les doorbrengt, ongeacht hoe klein de groep in Kortrijk ook is.

Wie meer details wil, is van harte welkom om met een hapje en een drankje te luisteren naar al onze reisverhalen. Deze voorstelling gaat door op dinsdagavond 2 mei in de Kulak. Tot dan!

Tot slot willen wij graag Geert Callewaert en Griet Vandeputte uitdrukkelijk bedanken om ons gedurende drie weken enthousiast en vakkundig te begeleiden. Zonder hen zou deze prachtige studiereis nooit kunnen plaatsvinden. Het was voor ons allen een fantastische ervaring die we voor altijd zullen meedragen.

De Filipijnen, uit het oog maar nooit uit het hart.

Salamat po

Pepijn en Michiel

Over nagels en doodskisten

Beste vrienden van de blog,

De haan kraaide weer vroeg vanochtend, om 6 uur zaten we al met licht verteerbare boterhammen en rijst te kijken naar het ontwaken van Manila. De stoere en brute dokters in spe kwamen aan hun trekken want Orthopedics center stond vandaag als eerste op het programma. Hoe kunnen we het beroep van orthopedist het beste omschrijven? Wel, jullie kennen slagers en timmermannen. Combineer deze beiden en je krijgt noeste arbeiders alias orthopedisten. Dit stereotiep werd echter snel doorbroken. Degene die ons rondleidden hadden namelijk een hoge aaibaarheidsfactor en ze gidsten ons vriendelijk door hun ‘atelier’. Verschillende casussen passeerden de revue. Het was even slikken toen we op de spinal ward langsgingen waar deels en volledig verlamde patiënten soms maandenlang in warme omstandigheden moeten afzien. Maar iedere patiënt heeft gelukkig een eigen ventilator en wordt goed gemonitord. We zagen ook veel dijbeenbreuken - vaak veroorzaakt door verkeersongevallen of bij het vallen van hoge hoogtes. 

Plots deed zich de kans voor om een biopsie te volgen. De patiënt had een plaat in zijn humerus (bovenarm) om de breuk te herstellen, maar helaas is daar een tumor (gezwel) ontstaan. Daarvan werd nu dus een staal genomen om te kijken wat de identiteit van de tumorcellen was.

Eens in de operatiezaal konden we proeven van verschillende operaties. Op de menu: het nagelen van de tibia (scheenbeen), het plaatsen van een heupprothese, het herstellen van een klompvoet. Wij hebben onze bedenkingen over de properheid en steriliteit van het hele gebeuren. We werden namelijk al vaker geconfronteerd met Filipijnse ‘substeriliteit’ (lees: niet zo steriel J). Niets is minder waar. Benjamin (onze goedlachse gids-orthopedist) informeerde ons namelijk dat er meer dan 30 000 operaties plaatsvonden per jaar waar slechts in 5% van de gevallen een infectie optreedt. Hij keek hierbij in eigen boezem en gaf toe dat de chirurg de nummer 1 hoofdzaak is bij het optreden van deze infecties.

Dit ziekenhuis gaf ons een vernieuwend inzicht over de Filipijnse gezondheidszorg. Dit centrum was enkel voor orthopedische gevallen en had een bed capaciteit van om en bij de 700 bedden. In vergelijking met onze vorige ervaringen met ziekenhuizen was het atypisch omwille van het efficiënte systeem. Zo heb je in Manila ook centra voor enkel pulmonale en enkel cardiale problemen.  

De warme lange broeken en steriele kledij deden ons verlangen naar de ultieme verfrissing: een koel drankje uit de 7/11. De koelkasten uit deze winkel werden geplunderd. Alweer werd de ‘sublokale’ economie door ons gesteund. 

Een opmerkzaam groepslid rook de heerlijke maaltijd al van mijlenver. Instinctief en hongerig volgden we zijn spoor. We kwamen uit bij een vrolijke zuster die ons enthousiast verwelkomde in een klooster. Daar kregen we een heerlijke maaltijd voorgeschoteld. Die vis met zoetzure saus (en puree!) was zooooooooooooooooooooooooooo lekker!

Na een aangename babbel met zuster Roos, afkomstig uit Roeselare toonde ze nog de meisjesschool die naast het klooster lag. Dit deed ze op haar fiets waar ze nog verrassend vlot op sprong voor haar 80 jaar. Ze was trouwens jarig vandaag!

Onze volgende bestemming was de begraafplaats Laloma. We hoorden vanuit een kapelletje slierten hemels gezang. De sirenen van Odysseus lokten onze aandacht! Het was voor velen onweerstaanbaar waardoor we snel naar binnen liepen. We aanschouwden dit heilige tafereel waar we wel uren naar konden luisteren. Het is hier traditie om in de heilige week 24 uur aan een stuk Jezus te bezingen.

Daarna vertrokken we naar de graven. Er zaten enkele mooie familiegraven tussen alsook Mausolea, dit zijn praalgraven met een koepel. Sommigen namen zelfs de gestalte van een groot huis aan. Wij bezochten de private begraafplaats, aan de andere kant van de prominente muur bevond zich echter een begraafplaats waar mensen woonden – North cemetery. Deze konden we jammer genoeg niet bezoeken. Een bewoner van de publieke begraafplaats liep met ons mee en schepte een passend beeld van de manier van leven op deze begraafplaats. Je vraagt je misschien af hoe ze hier overleven en of dit geen conflicten oplevert met de familieleden die het graf bezitten? Wel, ze hebben een overeenkomst om het graf te onderhouden in ruil om er te mogen wonen en hiervoor krijgen ze dan ook wat geld.

Op weg naar huis maakten er nog wat studenten een tussenstop in the mall om een voedselvoorraad in te slaan voor onze terugweg naar huis. Tussen het drukke verkeerd slalomden we, als ware Tomba La Bomba’s, op traditionele tricycles richting ons verblijf. Echt chic!

Het avondmaal overtrof opnieuw onze verwachtingen en als kers op de taart werden we nog getrakteerd op heerlijk ijs, ons geschonken door Guido Cooman. Hij was namelijk ook jarig vandaag. Proficiat Guido en bedankt voor deze lekkere verrassing!

Nu gaan we slapen. We vertrekken morgen om 4u30(!). Slaapwel lustige lezers!

St. Klaas, de ongelovige Thomas en zuster Louise.

Zo hard was de vuilnisbelt, zo mooi was Brams verjaardag

Fris en monter opgestaan, want er is er eentje jarig vandaag. Geboren leider en fervent vragensteller van deze groep, Bram, is alweer een jaartje ouder! Geliefde en vrienden fleurden het terras op met slingers, ballonnen en prachtgeschenkjes (Bram zal er nog jaren over spreken ;)).

Vol goede moed naar Hospitaal van Tondo vertrokken, waar we na een rit van 2uur door Metro Manilla (figuurlijk) voor gesloten deuren stonden. Wij sterk verbaasd, Griet en Geert niet echt onder de indruk: iets wat wel degelijk afgesproken was, maar het ontbrekende papier dat intern moest doorgegeven worden Tondo ontbrak. Na een korte onderhandeling moesten wij, fiere Belgen in witte doktersjas, met hangende pootjes afdruipen. Een korte walkietalkie conversatie liet ons gelukkig nog toe om even de Comfort Room te bezichtigen.  

Dit liet ons eindeloze enthousiasme niet bederven, want een megalomane ‘Mall’ wachtte ons op. Als ware jagers-verzamelaars struinden we de vele eetstalletjes af, gelukkig met sneller resultaat dan onze voorouders. De meiden proefden van de vele winkeltjes die dit winkelcentrum te bieden had. De klok sloeg 13u, de reis gaat onherroepelijk verder!

Met Payatas (een arme Barangay, gekend om zijn vuilnisbelt) in het vooruitzicht vulden we de opnieuw lange busrit met luchtige karaoke en gezellige babbels. Eens aangekomen in Payatas werden we warm² verwelkomd door twee lokale gidsen, zij leidden ons richting de vuilnisbelt. Doorheen deze tocht zagen we de armoede almaar toenemen hoe meer we de vuilnisbelt naderden. Kinderen werden verwend met balpennen, ballonnen en andere speeltjes, iets wat hen anders enkel met kerstmis overkomt, en dit in de goede week.

We werden naar het lokale ziekenhuis geleid, het enige beschikbare voor 120 000 mensen. Hier hoorden we het verhaal van enkele Duitse dokters die zich jarenlang hadden ingezet voor deze arme gemeenschap en door omstandigheden niet langer meer hun diensten konden aanbieden.

Vervolgens werden we verdeeld in vier groepen waarbij we elk even binnen mochten in het huis van een gezin. Zo kregen we de kans om persoonlijke vragen te stellen aan de bewoners, met een oprecht en eerlijk antwoord. Het strenge drugbeleid van Duterte speelde een grote rol in hun lijden: politiemannen krijgen namelijk geld wanneer zij een foto van een dode man met drugs in zijn hand kunnen tonen aan hun overste. Zo werden reeds meerdere onschuldige vaders (plus de enige geldinkomst voor het gezin) vermoord. Als je onze verschillende blogs naast elkaar zet, merk je duidelijk de verdeelde mening over de nieuwe president. Het gemiddelde gezin bestaat uit de ouders en 5 tot 8 kinderen in een huis van 5 vierkante meter. Aangedaan van al deze verhalen keerden we terug naar de bus.

Om de sfeer en onze lichamen af te koelen, werden we gedropt bij een indrukwekkende dam (wa wa dam). Nadat we onze schoenen afschopten, gaven we ons met kleren en al over aan het verfrissende water. Er was echter een probleem: er werden echter geen natte mensen toegelaten op de bus. Inventief als we waren, hesen we ons zonder natte kleren in onze lange doktersjas. Probleem opgelost en de Filipinos wisten niet wat ze zagen ;).

Toen we op onze slaapplaats toekwamen, merkten we tot ieders grote vreugde dat het personeel zich ook over Brams verjaardag had ontfermd: extra ballonnen en twee grote verjaardagstaarten met persoonlijke boodschap! (dankjewel aan de Guido Everaert van Mary Hill.) Ines en Pieter sloten de rustige avond af met een staaltje gezellige muziek.

Tot morgen lieve lezers!

Groetjes Hanne, Klaas & Emma

Hotties in Manilla

Heel heel lang geleden in een land – voor jullie- hier ver vandaan, kwamen de Spanjaarden al huppelend en dravend op hun paarden aan. In een jungle nog zo woest als de vakbonden in een stakingsbui, creëerden ze met noeste arbeid – want ‘Rust Roest’ – orde in deze wildernis. Zoals Rome niet in 1 dag werd gebouwd, bouwden ze geleidelijk een bescheiden nederzetting uit bamboe. Hare name ware ‘Intramuros’. Het werd omgevormd tot een machtige stenen, ommuurde constructie die tot op de dag van vandaag imposant lijkt. En zo zij het…

495 jaar later…

Djoef in de tijdsmachine Thea Beckman (Cfr. Het boek Kruistocht in Spijkerbroek, want die van professor Gobelijn was net kapot)

Tralalala (lees al zingend en huppelend)
De vrolijke studenten vertrokken met zeer kleine oogjes in een zeer paars getinte kitscherige bus richting intramuros. Deze tocht die in vogelvlucht slechts enkele luttele kilometers bedraagt, werd door de bekende nachtmerrie van Manilla, genaamd ‘Manillaans Verkeer’, een twee uur durende tocht. Bij het uitstappen ondervonden de studenten het eerste wapen van de Spanjaarden aan hun spierwitte en kreeftrode lijven: de alles bedwelmende WARMTE. De eerste druppels vloeiden van de studenten en hun ‘engelen’gezichten en de zonnecrème stroomde zoals de Mekong in Cambodja. Deze welpen werden begeleid door Rusty, onze tijger. Dit is een volslanke zeer aangename jonge man met een dotje op zijn hoofd – enkel de potloden in zijn gitzwarte lokken -  ontbraken om van hem een echt krijger te maken.

Hij vertelde de studenten de historie van Manilla…

Koning Philippe van Spanje - “Philke” voor de maten – verlangde, zoals Orpheus naar Euricide of Narcissus naar zichzelf, om in dit gebied een ware kolonie te stichten. De Filip-ijnen werden dan ook naar de egocentrische man genoemd. Taga Ilog, volk van de rivier, werd door de grillen der tijd Tagalog: een woord voor hun Filipijnse taal.  Hun 333 jarige bezetting bracht het rooms- Katholieke geloof het land binnen. Dit wordt weerspiegeld in hun groteske en talloze huizen van de Heer. Dit geloof werd zo doorworteld in de fundaties van de archipel.

De studenten kunnen vele honderden jaren later in de voetsporen treden en de heroïsche verhalen horen van José Rizal. Voor meer informatie verwijzen we graag naar de uiterst betrouwbare en uitgebreide wikipediapagina (https://nl.wikipedia.org/wiki/Jos%C3%A9_Rizal).

De Filipijnen kwamen terecht in de handen van Amerika, die de macht van de regering op poten zette. Er waren nu twee soevereine machten: die van de kerk en die van de regering. Daarna kwamen de Japanners nog even langs die met verscheidene wreedheden hun stempel op het land drukten. Na WOII en ongeveer 400 jaar bezetting kregen ze eindelijk hun welverdiende onafhankelijkheid.

Deze heftige, moeilijk te verteren boterham geschiedenis, deed ons honger krijgen. We besloten om de lokale cultuur op te snuiven door als hongerige honden de oh zo geliefde McDonalds –met airco - te koloniseren.

De Paarse “Kitchmobiel” bracht ons in de namiddag naar het mooie initiatief ‘House with no steps’. 44 jaar geleden stichtte een Belgische zuster-verpleegster met behulp van de Belgische overheid dit centrum om orthopedische invaliden te helpen, voornamelijk rolstoelgebruikers. 50 jaar geleden werden kregen deze mensen absoluut geen kansen en werd hun waardigheid ontnomen. Vandaag de dag krijgen een 350 tal mensen de kans zelfstandig hun leven op te bouwen met behulp van een job in de aangepaste faciliteiten van House with wo steps. Naast het inpakken van medicijnen en het maken van shopping bags, educatief houtsnijwerk, textiel, etc. vervaardigen ze ook talloze souvenirs waar we onszelf en hen aan te goed deden. Ook biedt het centrum onderdak, eten, kinderopvang en heel wat andere voorzieningen aan. Iedereen, man voor man, is er van overtuigd dat dit project getuigt van het hoogste niveau van solidariteit.

Na deze hartverwarmende toer keerden we terug richting ons verblijf in Taytay. Vermoeid door de warmte genoten we van de prachtige zonsondergang over Manilla die we vanop onze bergtop konden bezichtigen.

Bezweette groeten

Joanna, Marie-Justine, Bram
(En de rest)

P.S. 1: Noteer alvast de avond van 2 mei in uw agenda, we geven dan de presentatie over deze prachtige reis.

P.S. 2: Check in 2019 google streetview ter hoogte van Manilla Cathedral en bewonder er onze engelengezichten! 

Met zoute lippen Manilla binnenglippen

Dag iedereen!

In het holst van de nacht stonden we deze ochtend op – al dan niet met een ochtendhumeur – en reden we om 5u weg van Home Sweet Home. We namen afscheid van Baguio en groetten de zonsopgang met de 100 islands in het vooruitzicht. De oude en gammele bus heeft plaatsgemaakt voor drie vans waarvan één de bagage herbergt. Tot onze vreugde was airco aanwezig, iets wat belangrijker werd naarmate we het zuiden naderden. Ook de snelheid was verbluffend. We gingen van 1^e naar 6^e versnelling en terug. Helaas was dit voor sommigen niet ideaal en werd op basis van gastro-intestinale sterkte bepaald wie vooraan in de bus plaatsnam.

Reeds om 9u bereikten we onze bestemming: 100 islands. Dit kan je letterlijk nemen; overal rijzen eilanden als paddenstoelen uit de grond. Alle vervoersmiddelen in de Filipijnen zijn ons reeds bekend: jeepney, tricycle, bus, dumptruck en vliegtuig; uitgezonderd een boot. De boot waarmee we rondvaarden is vergelijkbaar met een bijeengesjorde katamaran met een motor, gebonden aan de achterkant. Met een vaart vertrokken we naar het eerste eilandje. De hitte was drukkend, dus waren we enthousiast om een frisse duik in het water te nemen. Een aantal onder ons zwommen richting de rotsen en hielden hier een aantal schrammen aan over (niets ernstig uiteraard!). Op het eiland was er wederom een prachtige viewpoint.

Vervolgens gingen we met de boot naar het volgende, iets minder toeristische, eiland. Het uitzicht was als een foto uit de reiscatalogus van Jetair. We genoten volop. Schelpen zoeken, zwemmen, bakken en braden! Na het middagmaal vertrokken we opnieuw met de boot en vervolgens met de ‘van’ richting Manilla.

Het werd snel duidelijk dat het verkeer in Manilla 10 keer zo erg is als de file

op de ring van Brussel op een maandagochtend. Gelukkig werden we hartelijk verwelkomd bij de Vlaamse Scheutisten.

Een uitsmijter over vandaag door Michiel: palm trees, ocean breeze, salty air, sunkissed hair, endless summer take me there.

Mic’ drop

Emma, Hanne en Fauve

Een dag om uit te blazen…

Hese stemmen, bonzende hoofden en kleine oogjes, de aftershock van onze karaoke-avond... Dit was pijnlijk zichtbaar aan het ontbijt. Met foute muziek en lekkere hapjes en drankjes namen we afscheid van Eugene en Loulou.

Deze voormiddag stond een bezoekje aan een lokale weverij op het programma voor de geïnteresseerden. Mooie kleuren en traditionele motieven verleidden enkelen onder ons om wat souvenirs te sprokkelen. Op ons gemak konden we ’s middags zelf ons schema invullen. Sommigen gingen opnieuw naar ‘the mall’, anderen ontdekten een gezellige overdekte markt om in te verdwalen en de rest zocht de rust van Home Sweet Home op.

Na de middag vertrokken we met onze geliefde jeepneys naar een instituut voor inclusief onderwijs voor blinden en doven in Baguio, het enige in Noord-Luzon. Daar vertelde een charmante West-Vlaming (Naas Demyttenaere), wrijvend over zijn buikje, hoe blinden en doven worden begeleid in hun studies. Deze kinderen volgen les in lokale scholen, verspreid over Noord-Luzon samen met niet-blinde kinderen. De onderliggende boodschap luidde als volgt: een inclusief beleid waar alle mensen, ongeacht hun beperkingen zich kunnen ontplooien tot wie ze zijn. Alle handboeken die gebruikt worden in de scholen worden vertaald in braille met behulp van een speciale printer (gesponsord door de provincie West-Vlaanderen). Ook kunnen kinderen een cursus volgen in het centrum, om te leren werken met een screen reader. Dit is een aangepaste computer voor blinden, die alles op het scherm voorleest en dit op een zelf te kiezen tempo. Niet alleen de studenten worden begeleid, maar ook hecht het centrum veel belang aan de opleiding van leerkrachten om correct om te gaan met deze kinderen. Om een mooi voorbeeld te geven van het succes van deze organisatie: er werd onlangs een blinde als professor aangesteld aan de Saint-Louis University.

Als afscheidscadeau van dit interessant bezoek kreeg elk van ons een potje aardbeienconfituur. De aardbeien zijn nl. een specialiteit in Baguio.

Hierna volgde een kleurrijk bezoek aan SLU Sunflower Children’s Center, opgericht door father Geraldo Costa. Glijbanen, spelende kinderen en enthousiaste medewerkers verwelkomden ons. Hier worden kinderen met leerstoornissen, autisme en ADHD opgevolgd, alsook kinderen die worden misbruikt. Helaas komt seksueel misbruik, met name incest, vaak voor in deze regio. Vele kinderen kunnen niet goed uitdrukken hoe ze zich voelen. Met behulp van speelsessies en psychologische testen probeert men deze kinderen te doorgronden. Na de sessies worden de ouders zoveel mogelijk geïnformeerd over de bevindingen van de psychologen en worden ze aangeleerd hoe hier correct mee om te gaan. Een korte rondleiding door de vele speelkamers liet ons toe om kennis te maken met hun manier van werken.

Bij het vallen van de avond relaxen we nog even en genieten we van de laatste momenten hier in Baguio: filmpje kijken, toertje lopen of een kaartje leggen. We bereiden ons voor op een korte nacht, want morgen vertrekken we reeds om 5u naar Manilla.

Slaapwel en een dikke zoen

Louis en Astrid

Happy and Healthy!

Hallo iedereen!

Hier zijn we opnieuw met een fenomenaal verhaal uit de Filipijnen. Wat een topdag was dit! Al bij het krieken van de dag stond een heerlijk ontbijt ons op te wachten. Om 7u30 vertrokken we met ons vertrouwde vervoersmiddel, de jeepney, naar de andere kant van Baguio. Helaas konden we deze keer niet bovenop, maar zaten we als sardientjes in een conservenblik op elkaar gepakt. Best gezellig! ;)

In Bayan Park Day Care Center werden we hartelijk onthaald door een team van enthousiaste derdejaarsstudenten geneeskunde, allen vrijwilligers bij MOMFI (Medical Outreach Mission Foundation Incorporated). Zij hebben ons in de voormiddag begeleid gedurende de besnijdenissen, iets waar we allen ontzettend lang naar uitgekeken hebben. In groepjes kregen we een demonstratie hoe we stap voor stap een besnijdenis moesten uitvoeren. In het klasje waar alles zich afspeelde, stonden er tafels en stoelen op kinderformaat. Dit toverden we om tot een heus operatiekwartier waar de tafels als operatietafel dienst deden.

Hier volgt een kort overzicht van hoe een besnijdenis er uitziet. Een jongetje kwam binnen, ging naar de tafel, ontdeed zich van zijn broek waarna de penis geïnspecteerd werd. Vervolgens werd alles ‘steriel’ klaargelegd en kon de operatie beginnen. De Filipino’s zijn ware creatievelingen. Zo zat de steriele kit in oud krantenpapier en als steriel veld gebruikte men een stuk karton. Daarna werd lokale verdoving toegediend, gevolgd door een knipje in de voorhuid waarna we konden hechten. Opmerkelijk was dat de technieken bij de verschillende Filipijnse studenten sterk varieerde. Zo sneuvelden helaas twee penissen… mopje! Iedereen heeft het tot een goed einde gebracht, zowel de jongetjes als wijzelf! Wat een ervaring! Achteraf alleen maar glunderende gezichten onder ons.

De tijd vloog voorbij en ondertussen was het al na 13u. Na een snelle hap begonnen we vol goede moed aan het tweede deel van de dag. We begaven ons naar het basketbalveld naast het klaslokaal waar ondertussen alle derdejaarsstudenten van Saint Louis University de standen voor de Kids Health Fair hadden opgezet. 

Het was een ware kermis waar kinderen van drie tot elf verschillende educatieve en gezondheid gerelateerde kraampjes konden aflopen. Het was de bedoeling dat wij meeliepen met een groep kinderen en een student om uiteindelijk alle kraampjes af te gaan. Vol begeestering begonnen we elk aan onze rotatie. Er werd geëduceerd over wormen en vitamines, de mentale gezondheid, veilig speelgoed, voeding, kleding en algemene hygiëne. Bij dit laatste werden de oren gecontroleerd, de nagels geknipt, haren ontluisd en werd geleerd hoe correct handen te wassen en tanden te poetsen. Dit alles bracht men op een zeer interactieve manier voor de kinderen. Zo was er plaats voor toneel, zang en dans. Naast het voorgaande, werd er ook belang gehecht aan het spirituele. De kinderen kregen een animatiefilm te zien over de parabel van de verloren zoon waarop een gebed volgde. Frappant bij deze namiddag was dat de kinderen rijkelijk beloond werden met allerlei soorten zoetigheden na elk standje en dat op een Health Fair. Toen we dit navroegen, bleek het budget hen niet toe te laten gezonde dingen uit te delen. Helaas! 

Wat we ook zeker zullen onthouden zijn onze fotogenieke poses die we meerdere malen moesten bovenhalen. Onze lachspieren werden dan ook veelvuldig getraind. Picture please! Another one! Now with this phone! Op deze kermis voelden we onszelf soms als een eigen attractie. Ware celebrities! Louis werd zelfs geïnterviewd door de plaatselijke of nationale televisie! (geen grap!) De naam van de zender weten we niet meer.

We zijn heel dankbaar dat we deze unieke dag mochten ervaren. We zullen deze dan ook afsluiten met een – letterlijk en figuurlijk – vrolijke noot. Straks vertrekken we met z’n allen naar een plaatselijke karaokebar waar ons engelengezang in alle uithoeken van Baguio zal weergalmen. Dat belooft!

Droom zoet en veel liefs

Marie-Camille, Pieter & Liesbeth <3