Over nagels en doodskisten

Beste vrienden van de blog,

De haan kraaide weer vroeg vanochtend, om 6 uur zaten we al met licht verteerbare boterhammen en rijst te kijken naar het ontwaken van Manila. De stoere en brute dokters in spe kwamen aan hun trekken want Orthopedics center stond vandaag als eerste op het programma. Hoe kunnen we het beroep van orthopedist het beste omschrijven? Wel, jullie kennen slagers en timmermannen. Combineer deze beiden en je krijgt noeste arbeiders alias orthopedisten. Dit stereotiep werd echter snel doorbroken. Degene die ons rondleidden hadden namelijk een hoge aaibaarheidsfactor en ze gidsten ons vriendelijk door hun ‘atelier’. Verschillende casussen passeerden de revue. Het was even slikken toen we op de spinal ward langsgingen waar deels en volledig verlamde patiënten soms maandenlang in warme omstandigheden moeten afzien. Maar iedere patiënt heeft gelukkig een eigen ventilator en wordt goed gemonitord. We zagen ook veel dijbeenbreuken - vaak veroorzaakt door verkeersongevallen of bij het vallen van hoge hoogtes. 

Plots deed zich de kans voor om een biopsie te volgen. De patiënt had een plaat in zijn humerus (bovenarm) om de breuk te herstellen, maar helaas is daar een tumor (gezwel) ontstaan. Daarvan werd nu dus een staal genomen om te kijken wat de identiteit van de tumorcellen was.

Eens in de operatiezaal konden we proeven van verschillende operaties. Op de menu: het nagelen van de tibia (scheenbeen), het plaatsen van een heupprothese, het herstellen van een klompvoet. Wij hebben onze bedenkingen over de properheid en steriliteit van het hele gebeuren. We werden namelijk al vaker geconfronteerd met Filipijnse ‘substeriliteit’ (lees: niet zo steriel J). Niets is minder waar. Benjamin (onze goedlachse gids-orthopedist) informeerde ons namelijk dat er meer dan 30 000 operaties plaatsvonden per jaar waar slechts in 5% van de gevallen een infectie optreedt. Hij keek hierbij in eigen boezem en gaf toe dat de chirurg de nummer 1 hoofdzaak is bij het optreden van deze infecties.

Dit ziekenhuis gaf ons een vernieuwend inzicht over de Filipijnse gezondheidszorg. Dit centrum was enkel voor orthopedische gevallen en had een bed capaciteit van om en bij de 700 bedden. In vergelijking met onze vorige ervaringen met ziekenhuizen was het atypisch omwille van het efficiënte systeem. Zo heb je in Manila ook centra voor enkel pulmonale en enkel cardiale problemen.  

De warme lange broeken en steriele kledij deden ons verlangen naar de ultieme verfrissing: een koel drankje uit de 7/11. De koelkasten uit deze winkel werden geplunderd. Alweer werd de ‘sublokale’ economie door ons gesteund. 

Een opmerkzaam groepslid rook de heerlijke maaltijd al van mijlenver. Instinctief en hongerig volgden we zijn spoor. We kwamen uit bij een vrolijke zuster die ons enthousiast verwelkomde in een klooster. Daar kregen we een heerlijke maaltijd voorgeschoteld. Die vis met zoetzure saus (en puree!) was zooooooooooooooooooooooooooo lekker!

Na een aangename babbel met zuster Roos, afkomstig uit Roeselare toonde ze nog de meisjesschool die naast het klooster lag. Dit deed ze op haar fiets waar ze nog verrassend vlot op sprong voor haar 80 jaar. Ze was trouwens jarig vandaag!

Onze volgende bestemming was de begraafplaats Laloma. We hoorden vanuit een kapelletje slierten hemels gezang. De sirenen van Odysseus lokten onze aandacht! Het was voor velen onweerstaanbaar waardoor we snel naar binnen liepen. We aanschouwden dit heilige tafereel waar we wel uren naar konden luisteren. Het is hier traditie om in de heilige week 24 uur aan een stuk Jezus te bezingen.

Daarna vertrokken we naar de graven. Er zaten enkele mooie familiegraven tussen alsook Mausolea, dit zijn praalgraven met een koepel. Sommigen namen zelfs de gestalte van een groot huis aan. Wij bezochten de private begraafplaats, aan de andere kant van de prominente muur bevond zich echter een begraafplaats waar mensen woonden – North cemetery. Deze konden we jammer genoeg niet bezoeken. Een bewoner van de publieke begraafplaats liep met ons mee en schepte een passend beeld van de manier van leven op deze begraafplaats. Je vraagt je misschien af hoe ze hier overleven en of dit geen conflicten oplevert met de familieleden die het graf bezitten? Wel, ze hebben een overeenkomst om het graf te onderhouden in ruil om er te mogen wonen en hiervoor krijgen ze dan ook wat geld.

Op weg naar huis maakten er nog wat studenten een tussenstop in the mall om een voedselvoorraad in te slaan voor onze terugweg naar huis. Tussen het drukke verkeerd slalomden we, als ware Tomba La Bomba’s, op traditionele tricycles richting ons verblijf. Echt chic!

Het avondmaal overtrof opnieuw onze verwachtingen en als kers op de taart werden we nog getrakteerd op heerlijk ijs, ons geschonken door Guido Cooman. Hij was namelijk ook jarig vandaag. Proficiat Guido en bedankt voor deze lekkere verrassing!

Nu gaan we slapen. We vertrekken morgen om 4u30(!). Slaapwel lustige lezers!

St. Klaas, de ongelovige Thomas en zuster Louise.