Iedereen van ’t padje

Kamusta! (Hallo iedereen!)

Kukelukuu! De haan wekte ons bij het krieken van de dag. Al een stuk beter uitgerust, werden we verwacht aan het ontbijt om kwart voor acht. De eitjes, rijst en bananen stonden beneden op ons te wachten en vulden onze hongerige magen. We plooiden onze valiezen dicht (de één had het al wat moeilijker dan de ander) en namen afscheid van de vriendelijke gastvrouwen en father Gerry. Na een laatste blik te werpen op de Saint-Mary University reden we het mooie Bayombong uit. We hadden een helse tocht voor de boeg, maar ook één die niemand van ons ooit zal vergeten. We gingen namelijk allemaal samen van ’t padje. Nee nee, dronken waren we niet, zoals velen onder ons verstaan bij ‘van ’t padje gaan’! Je kan het eerder letterlijk opvatten. Enerzijds zijn de wegen in de bergprovincie sowieso smal en scheef waardoor de bus meerdere malen kantelde en we de afgrond dichterbij zagen komen (Fauve had het benauwd). Anderzijds, je gelooft het nooit, liggen de wegen in de Filipijnen nog meer open dan die in België, alleen zijn er hier geen omleidingen, waardoor we verplicht werden om de modderige banen te trotseren. Maar hoewel de helft van ons met de poepers zat, had niemand de adembenemende uitzichten onderweg willen missen. Van machtige bergen tot uitgestrekte rijstterrassen, van lokale shops tot glimlachen op de gezichten van de Filipino’s.

Na een tocht van ruim zes uur vol muziek en ambiance, kwamen we aan in Mayoyao. We werden gedropt aan de voet van een berg, om van een viewpoint te genieten. Enkele gelukkigen mochten meerijden met de politiewagen, de overige sportievelingen waagden zich aan de steile klim. Eenmaal boven aangekomen en na de vele panorama’s en selfies, kregen we een woordje uitleg over het historisch belang van de berg en de rol ervan tijdens WOII door sir Robert. In het afdalen hadden we minder geluk: de hemel barstte open.

Ook vandaag kwam het educatieve aan bod. Met enkele tricycles (je kan het vergelijken met een brommer waaraan een zijbakje bevestigd is) bereikten we het ziekenhuis van Mayoyao. Mochten de mama’s nog niet ongerust genoeg zijn bij het lezen van de busrit, ook de tricycles waren een avontuur. Yolo als we zijn, zaten we er met vier in, in plaats van met twee. Ocharme de moteur!
Het ziekenhuis is geklasseerd onder level 1 of primairy genoemd. Dit is het meest basis niveau van ziekenhuizen in de Filipijnen, waarbij er één arts aanwezig is en de faciliteiten beperkt zijn. Zo was er hier geen beeldvorming afgezien van een RX-toestel – de foto’s worden opgestuurd naar een radioloog in een andere stad die het protocol dan terugstuurt naar het ziekenhuis – en een kleine emergency room waar ze hoogstens kunnen intuberen. Opmerkelijk was dat er slechts 15 patiënten aanwezig waren en deze allemaal een infuus hadden waarvan de baxter opgehangen werd aan een bamboestok die ze dan zelf in de lucht hielden.

Na een lange dag trokken we met de groep naar Helens Guest house, waar we de kamers verdeelden en onze voetjes onder tafel schoven. Je raadt nooit wat de pot schafte: RIJST (met kip curry en lekkere Vlaamse varkenskoteletten). Voldaan en vermoeid speelden we een spelletje ‘Regenwormen’ en kropen we onder de wol. Want ja, morgen wordt het weer vroeg dag. Slaapwel!

Veel kusjes van jullie kapoenen,

Marie-Justine, Marie-Camille & Lynn