Ons avontuur begint!

Mabuhay!!! (=Welkom in het Filipijns)

Op 26 maart ’17 15.05u stappen we vol goede moed het imposante Emirates vliegtuig op. Een overvloed aan films op je tv-schermpje, spelletjes die je via een scherm kan spelen tegen elkaar, je favoriete muziek beluisteren, wat een entertainment! We hadden dat absoluut niet verwacht. De nieuwste films staan er zelfs op! Verveling lijkt onmogelijk! Maar de lange vlucht van Dubai naar de Filipijnen, goed voor maar liefst 12u, kreeg ons allemaal op de knieën. Iedereen dommelde in - echt goed slapen deden we niet. Eens we op de luchthaven van Manila - Clark toekwamen, stonden father Eugene en twee enthousiaste Filipijnse studenten ons al op te wachten. Er stond ons nog een busrit van 4-5u op ons te wachten (uiteindelijk werden het 8 uur). Maar de sfeer zat goed! We hebben (gelukkig) een tussenstop gehouden om onze magen te vullen in Jolly bee (de MC Donald’s van de Filipijnen). Om 4u30 kwamen we eindelijk aan op onze bestemming: St Mary’s University. Eindelijk slapen.

3u later ging onze wekker al af! Straf hé. We begonnen om 9u al met een echt Filipijns ontbijt. (Lees: rijst) Klaas startte de dag met een mooie oneliner: Rice and shine! J Het ontbijt viel echt reuze mee: we kregen sandwiches, een omeletje, rijst, een banaan en een kopje koffie. We zetten onze dag verder naar Panopdapan hospital, ons eerste bezoek aan een Filipijns ziekenhuis en meteen een ziekenhuis van level 2. Na 36u reizen konden we echt beginnen aan ons avontuur. Lulu en Eugene, 2 Filipijnse geneeskundestudenten (24j) gidsen ons de eerste week door. Het zijn studenten die volgend jaar als arts afstuderen en die dus al een stapje verder staan dan wij. Ze spreken heel vloeiend Engels en hebben zich al volledig geïntegreerd in de groep.

Eenmaal in het ziekenhuis krijgen we een rondleiding en mochten we zelf een paar patiënten ondervragen. We kregen een korte presentatie van een gedreven medewerkster over de organisatie van de gezondheidszorg in de Filipijnen en dus ook in dit ziekenhuis. Het viel ons op dat, hoewel de capaciteit 25 bedden bedroeg,  er veel meer mensen aanwezig waren. De patiënten lagen zelfs in hun bed op de gang! In totaal zijn er 90 bedden bezet in het ziekenhuis…

Na de middagrijst gingen we naar een tertiair ziekenhuis, het Veteran Region Hospital, waar dokter Napoleon (!) ons flink wat uitleg gaf over zijn werkplaats. Naast chirurgie beoefent hij traditionele geneeskunde, onder andere accupunctuur en cupping. Accupunctuur is de kunst om op bepaalde punten op het lichaam een fijne naald te plaatsen om de pijn te  verminderen. Bij cupping wordt er gebruik gemaakt van warme glazen die je huid opzuigen en zo de bevloeiing verbeteren. Twee dappere kerels waagden zich aan een proeftest. Michiel nam accupunctuur voor zijn rekening en Klaas de cupping. Beiden kwamen er heelhuids vanaf! Oef!   

Eenmaal thuis scheen de zon volop. We besloten om nog eens de winkelstraat tegenover ons verblijf af te lopen. Maar van het ene moment op het andere begon het te stortregenen. Echt typisch dat het hier op heel korte tijd kan beginnen stortregenen. Die regen hield ons niet tegen! Na ons tochtje kregen we weer een heerlijk (rijst)menu voorgeschoteld.

Nu gaan we deze dag op een gezellige manier afsluiten. Santé en vele groetjes uit het zwoele Bayombong!!!

Thomas, Ines en Louise