Mabuhay!!! (=Welkom in het Filipijns)
Op 26 maart ’17 15.05u stappen we vol goede moed het
imposante Emirates vliegtuig op. Een overvloed aan films op je tv-schermpje,
spelletjes die je via een scherm kan spelen tegen elkaar, je favoriete muziek beluisteren,
wat een entertainment! We hadden dat absoluut niet verwacht. De nieuwste films
staan er zelfs op! Verveling lijkt onmogelijk! Maar de lange vlucht van Dubai
naar de Filipijnen, goed voor maar liefst 12u, kreeg ons allemaal op de knieën.
Iedereen dommelde in - echt goed slapen deden we niet. Eens we op de luchthaven
van Manila - Clark toekwamen, stonden father Eugene en twee enthousiaste
Filipijnse studenten ons al op te wachten. Er stond ons nog een busrit van 4-5u
op ons te wachten (uiteindelijk werden het 8 uur). Maar de sfeer zat goed! We
hebben (gelukkig) een tussenstop gehouden om onze magen te vullen in Jolly bee
(de MC Donald’s van de Filipijnen). Om 4u30 kwamen we eindelijk aan op onze
bestemming: St Mary’s University. Eindelijk slapen.
3u later ging onze wekker al af! Straf hé. We begonnen om
9u al met een echt Filipijns ontbijt. (Lees: rijst) Klaas startte de dag met
een mooie oneliner: Rice and shine! J
Het ontbijt viel echt reuze mee: we kregen sandwiches, een omeletje, rijst, een
banaan en een kopje koffie. We zetten onze dag verder naar Panopdapan hospital,
ons eerste bezoek aan een Filipijns ziekenhuis en meteen een ziekenhuis van
level 2. Na 36u reizen konden we echt beginnen aan ons avontuur. Lulu en
Eugene, 2 Filipijnse geneeskundestudenten (24j) gidsen ons de eerste week door.
Het zijn studenten die volgend jaar als arts afstuderen en die dus al een
stapje verder staan dan wij. Ze spreken heel vloeiend Engels en hebben zich al
volledig geïntegreerd in de groep.
Eenmaal in het ziekenhuis krijgen we een rondleiding en
mochten we zelf een paar patiënten ondervragen. We kregen een korte presentatie
van een gedreven medewerkster over de organisatie van de gezondheidszorg in de
Filipijnen en dus ook in dit ziekenhuis. Het viel ons op dat, hoewel de
capaciteit 25 bedden bedroeg, er veel
meer mensen aanwezig waren. De patiënten lagen zelfs in hun bed op de gang! In
totaal zijn er 90 bedden bezet in het ziekenhuis…
Na de middagrijst gingen we naar een tertiair ziekenhuis,
het Veteran Region Hospital, waar dokter Napoleon (!) ons flink wat uitleg gaf
over zijn werkplaats. Naast chirurgie beoefent hij traditionele geneeskunde,
onder andere accupunctuur en cupping. Accupunctuur is de kunst om op bepaalde
punten op het lichaam een fijne naald te plaatsen om de pijn te verminderen. Bij cupping wordt er gebruik
gemaakt van warme glazen die je huid opzuigen en zo de bevloeiing verbeteren.
Twee dappere kerels waagden zich aan een proeftest. Michiel nam accupunctuur
voor zijn rekening en Klaas de cupping. Beiden kwamen er heelhuids vanaf! Oef!
Eenmaal thuis scheen de zon volop. We besloten om nog eens de winkelstraat tegenover ons verblijf af te lopen. Maar van het ene moment op het andere begon het te stortregenen. Echt typisch dat het hier op heel korte tijd kan beginnen stortregenen. Die regen hield ons niet tegen! Na ons tochtje kregen we weer een heerlijk (rijst)menu voorgeschoteld.
Eenmaal thuis scheen de zon volop. We besloten om nog eens de winkelstraat tegenover ons verblijf af te lopen. Maar van het ene moment op het andere begon het te stortregenen. Echt typisch dat het hier op heel korte tijd kan beginnen stortregenen. Die regen hield ons niet tegen! Na ons tochtje kregen we weer een heerlijk (rijst)menu voorgeschoteld.
Nu gaan we deze dag op een gezellige manier afsluiten.
Santé en vele groetjes uit het zwoele Bayombong!!!
Thomas, Ines en Louise
Een goede start! Houden zo daar!
BeantwoordenVerwijderenSuper !!!!
BeantwoordenVerwijderen