O krinkelende winkelende Baguioding

Nog even over gisteren…

Eerst en vooral willen wij nog een dankwoord uitbrengen voor al diegenen die via de KULAK een donatie hebben uitgebracht voor dokter Hilda en haar medische missies. Het geld is gisteren persoonlijk door prof. Callewaert overhandigd geweest aan deze gepassioneerde ‘doctora’. Van harte bedankt iedereen.

Na het schrijven van de vorige blog was de avond nog jong en moest de kers op de taart nog komen: De Ronde. Dankzij Griet en het goedkope mobiele internet (10 eurocent per kwartier) slaagden we erin om ook vanuit het verre Abatan de renners te volgen. Klaas kreeg spontaan pretlichtjes in zijn ogen en Michiels hart klopte sneller bij het zien van zijn geliefde Vlaamse Ardennen. Ook Eugene kon voor het eerst proeven van dit Vlaamse volksfeest. Onze vreugdekreten waren tot in Manilla te horen toen Gilbert als eerste de finish bereikte.

Verder heeft Thomas dankzij zijn natuurlijke charmes – en misschien ook zijn pesos – een massage kunnen versieren van een kamermeisje van het hotel. Toen Thomas, in een verdienstelijke poging tot socializen met de masseuse, haar vroeg om zijn leeftijd in te schatten, antwoordde ze tot onze grote verbazing: “15, maybe?”. Ondanks zijn gekrenkte ego heeft onze babyface er toch van genoten.

Deze morgen kregen we om 8u een heerlijk ontbijt voorgeschoteld. We kregen onder andere spek, worstjes, eieren, ‘krokante’ wafels en maar liefst twee soorten rijst! Na een moeilijk afscheid van het charmante Garden Breeze Hotel belandden we om 9u op de bus met een geplande reis van 2-3 uur voor de boeg. Onze chauffeur dacht daar jammer genoeg anders over en een tergend trage busrit door het prachtige berglandschap van de provincie Benguet volgde. Onderweg was er gelukkig genoeg entertainment met zangpartijen en een spectaculaire val van Louise, net alsof ze uit de hemel kwam vallen. Dit was gelukkig zonder erg en ze bleef goedlachs, zoals we haar kennen.

Na een rit die uiteindelijk 5 uur duurde, bereikten we eerst La Trinidad. Hier voelden we ons even in België: we stonden er namelijk in de file. Het was voor ons de eerste echte kennismaking met het verkeer in een grote Filipijnse stad. We hebben in de praktijk gemerkt dat verkeersregels hier relatief zijn. Vervolgens bereikten we de poorten van Baguio, zwartgeblakerd door het roet van de uitlaatgassen.

Lulu en Eugene gidsten ons tot in Home Sweet Home, het verblijf van de paters en missionarissen. Na echte ‘stutjes met choco’ en de wereldberoemde aardbeienconfituur van Baguio werden we naar onze kamers geleid. We kenden voor het eerste de luxe van de eenpersoonskamers, maar we werden al snel overvallen door een gevoel van eenzaamheid en de bedden werden samen geplaatst. Na een uurtje mentale rust en fysieke inspanning (voetbal, basketbal, dansen en een tweede poging tot volleybal) namen we afscheid van Lulu. Eugene bleef nog even bij ons en voerde ons naar de shopping mall. Dit ware paradijs bracht de meisjes in de zevende hemel en kon ook de jongens bekoren, misschien deels door de vele standjes met eten.

Toen we terug bij de paters waren, namen we ook afscheid van Eugene. We namen nog een laatste typische Eugene-selfie en wuifden hem uit. 

Na een stevig avondmaal, kruipen de meesten van ons vroeg onder de wol. Zes van de meisjes bezoeken straks nog de North Haven Spa voor een ontspannende massage. Meer details volgen misschien morgen…

Slaapwel en vele kusjes van jullie allerliefste kapoenen

Bram, Michiel en Pieter