.................... in Baguio (zelf in te vullen)

Goeiemiddag vanuit een zonnig Baguio!

We begonnen de dag al om zeven uur met een rijkelijk ontbijt. Er waren eitjes en brood met choco en confituur aanwezig. Natuurlijk kon ook rijst niet ontbreken. Het deed deugd om eindelijk nog eens onze geliefde choco te eten. Vandaag stonden de eerste 'ziekenhuisstages’ op de menu. We worden verdeeld in 3 groepen en gaan ’s morgens naar een ziekenhuis en volgen ’s namiddags lessen.

•  Groep 1: Rondleiding in Baguio General Hospital Medical Center (een publiek ziekenhuis)
•  Groep 2: Ethisch gesprek met 7 dokters in Sacred Heart Hospital (werkt samen met Saint Louis University)
•  Groep 3: Rondleiding in Sacred Heart Hospital (een privaat ziekenhuis)

De eerste groep kreeg een rondleiding in Baguio General Hospital (BGH), een tertiary public hospital dat 500 bedden telt. Eerst bezochten we de psychiatrische afdeling. Daar kwamen we te weten dat er slechts zeven instellingen in heel de Filipijnen zijn die mensen met psychiatrische problemen “behandelen”. Onze monden vielen open bij de binnenkomst, het was alsof we een gevangenis betraden. Alles was afgesloten, de patiënten zaten per tien achter tralies opgesloten. Het voelde bijna aan alsof we een zoo bezochten toen we de mensen bekeken. Zij kunnen slechts twee keer per dag uit hun ‘kamer’ komen om zich te ontspannen: basketbal, knutselen, volleybal… Heel even konden we een intake interview mee volgen.

Vervolgens bezochten we de oncologische afdeling. Meer dan vijftig procent van de kankerpatiënten sterft omdat de meesten zich (te) laat aanmelden. De overheid zorgt niet voor een screeningsprogramma voor borst- en prostaatkanker. Wel raden de artsen al hun patiënten aan om ieder jaar een medische controle te ondergaan. Vaak kan alleen nog palliatieve chemotherapie soelaas bieden.

Daarna vervolgden we onze tocht naar de pediatrische afdeling. Daar ontmoetten we een patiënte met een heel zeldzame en ernstige aandoening: Mc Cune Albright syndroom. Deze erfelijke aandoening verstoort de hormonen in het lichaam; zo heeft ze onder andere veel last aan haar schildklier en breekt ze gemakkelijk botten. De medicatie is erg duur waardoor ze de normale therapie niet kan volgen.

Als laatste konden we voor het eerst in onze studiecarrière bevallingen meemaken. Maar liefst vier vrouwen lagen naast mekaar te puffen en te duwen – zonder epidurale verdoving. Voor enkelen onder ons werd het soms te veel, het werd zwart voor hun ogen... Wat erg opviel is het verschil in steriliteit in vergelijking met onze ziekenhuizen. Steriel werken is het werken in een omgeving zonder bacteriën. Enkel de handschoenen waren steriel. Daarnaast verraste het ons dat er zo veel medisch personeel aanwezig was. Op een gegeven moment waren er zeker twintig mensen bij de vier vrouwen. Het is alleszins een ervaring die ons hele leven bij zal blijven!

De tweede groep wandelde naar het Sacred Heart Hospital (privaat ziekenhuis). Na zo’n twintig minuten stappen kwamen we aan in de ontvangsthal waar we opgewacht werden door een groep enthousiaste studenten en vriendelijke dokters, waaronder ook de directeur van het katholieke ziekenhuis. Nadien ging de groep van zeven studenten mee naar een vergaderzaaltje. We zaten allen rond een tafel: aan de ene kant een zevental dokters en aan de andere kant de zeven kulakkers. Het getuigt echt van veel respect dat we zo hartelijk ontvangen worden. Ze maken hier echt tijd voor ons.

Iedereen had de avond voordien vragen voorbereid in verband met ethische problemen waaronder bijvoorbeeld abortus, euthanasie, anticonceptie… Er heerst een enorm taboe rond abortus, meer zelfs, het is illegaal.  Zelfs als zou blijken dat de baby gehandicapt geboren zal worden, is er geen sprake mogelijk van abortus. De dokters verwoordden het zo: “Wie zijn wij om te beslissen of een persoon leeft of niet?” Er is een onvoorwaardelijk respect voor het leven; het maakt niet uit of de baby geboren is of niet. In sommige andere, vaak publieke ziekenhuizen gebeurt het soms dat er toch een abortus plaatsvindt. Af en toe komen er dan vrouwen met veel bloedverlies en een mogelijke bloedvergiftiging via de publieke ziekenhuizen met spoed terecht in het Sacred Heart Hospital. Een privaat ziekenhuis heeft vaak meer mogelijkheden om de zware complicaties te behandelen.

Na twee uur sloten we het gesprek luchtig af door wat te vertellen over de situatie in België. Een belangrijke noot is dat men heel gelovig is in de Filipijnen. Gevoelige thema’s zoals abortus en euthanasie worden door een christelijke bril bekeken. Er is seksuele voorlichting op scholen en ook contraceptiva zijn beschikbaar, maar toch ‘preken’ de dokters om ongewenste zwangerschap op een natuurlijke wijze te vermijden. Dat kan bijvoorbeeld door het bijhouden van de menstruatiecyclus en op de vruchtbare dagen een andere ontspanning te zoeken. J

Groep 3 vergezelde groep 2 naar het Sacred Heart Hospital en kreeg na het welkomstwoordje een rondleiding doorheen het ziekenhuis. Twee dokters en twee studenten beantwoordden al onze vragen en loodsten ons door alle gangen. Vanuit de inkomsthal kom je eerst terecht op de spoedgevallen waar voornamelijk patiënten binnenkomen met pneumonie, gastritis en andere infectieuze aandoeningen. Hier bestaat ook de mogelijkheid om kleine operaties uit te voeren (bv wondhechting). We vervolgden onze ronde met het Out Patient Department (OPD). Dit kun je het best vergelijken met de huisartsen van bij ons. Je kan er terecht bij de internist, de pediater, de neus-keel-oor arts en de oogarts. Vandaaruit worden de patiënten dan ofwel naar huis gestuurd met een voorschrift voor medicijnen ofwel opgenomen in het ziekenhuis. Op de dienst beeldvorming is een RX-toestel uit de jaren ‘70, een hypermoderne CT-scan en een echo aanwezig. Borstscreening is er mogelijk, maar wordt niet terugbetaald/georganiseerd door de regering. Voor een MRI- of een PET-scan worden patiënten naar een ander ziekenhuis doorverwezen. Nierdialyse is aanwezig, maar in private handen. Verbazingwekkend genoeg is niertransplantatie enkel mogelijk in Manilla. Daarna volgden de pediatrische, de chirurgische en de interne dienst elkaar op. Er is ook een private dienst aanwezig waar de ‘VIPs’ behandeld worden. Deze patiënten liggen alleen op de kamer, maar betalen hier dan ook wel het dubbele voor. Dit bedrag kan oplopen tot 3000 peso’s per dag (zo’n 60 euro). Op de dienst neurologie zagen we een patiënt met een hersenbloeding en op intensieve zorgen iemand met een opgezette buik (ascites – vocht in de buikholte). Daarna mochten we in kleine groepjes een patiënt interviewen. We onderzochten een oudere vrouw met een longontsteking en rugpijn. In tegenstelling tot de andere ziekenhuizen die we al bezochten, heeft het Sacred Heart Hospital een semi-geautomatiseerd labo. Als kers op de taart mochten we ons operatiepakje aantrekken en het operatiekwartier bezoeken. Jammer genoeg was er geen operatie aan de gang, maar we kregen wel een goede kijk over de werking.

In de namiddag volgden we gezamenlijk lessen aan de Saint Louis University. We hadden het over verschillende onderwerpen. Eerst kregen we een korte inleiding van het hoofd van de medische faculteit. Daarna hadden we het kort over het bestuur, de gezondheid en de gezondheidswerking in de Filipijnen. Ondanks de grote mogelijkheden van het land, kampt het met enorme problemen zoals corruptie, overbevolking, gebrekkige educatie, slechte hygiëne en daardoor veel infectieuze ziektes. Ten slotte kregen we een uiteenzetting over MOMFI: Medical Outreach Missions Foundation Incorporation. Dit is een groep van vrijwillige geneeskundestudenten die in de armere en ver gelegen plaatsen in de Filipijnen holistische geneeskunde toepassen. Ze behandelen fysieke problemen en helpen ze te voorkomen, maar willen daarenboven ook het evangelie verkondigen. “In God’s Care, We Share” is hun motto.

Na deze boeiende dag zullen we allen nog eens samenzitten om al onze ervaringen te delen.

Pepijn, Thomas en Gil