Zo hard was de vuilnisbelt, zo mooi was Brams verjaardag

Fris en monter opgestaan, want er is er eentje jarig vandaag. Geboren leider en fervent vragensteller van deze groep, Bram, is alweer een jaartje ouder! Geliefde en vrienden fleurden het terras op met slingers, ballonnen en prachtgeschenkjes (Bram zal er nog jaren over spreken ;)).

Vol goede moed naar Hospitaal van Tondo vertrokken, waar we na een rit van 2uur door Metro Manilla (figuurlijk) voor gesloten deuren stonden. Wij sterk verbaasd, Griet en Geert niet echt onder de indruk: iets wat wel degelijk afgesproken was, maar het ontbrekende papier dat intern moest doorgegeven worden Tondo ontbrak. Na een korte onderhandeling moesten wij, fiere Belgen in witte doktersjas, met hangende pootjes afdruipen. Een korte walkietalkie conversatie liet ons gelukkig nog toe om even de Comfort Room te bezichtigen.  

Dit liet ons eindeloze enthousiasme niet bederven, want een megalomane ‘Mall’ wachtte ons op. Als ware jagers-verzamelaars struinden we de vele eetstalletjes af, gelukkig met sneller resultaat dan onze voorouders. De meiden proefden van de vele winkeltjes die dit winkelcentrum te bieden had. De klok sloeg 13u, de reis gaat onherroepelijk verder!

Met Payatas (een arme Barangay, gekend om zijn vuilnisbelt) in het vooruitzicht vulden we de opnieuw lange busrit met luchtige karaoke en gezellige babbels. Eens aangekomen in Payatas werden we warm² verwelkomd door twee lokale gidsen, zij leidden ons richting de vuilnisbelt. Doorheen deze tocht zagen we de armoede almaar toenemen hoe meer we de vuilnisbelt naderden. Kinderen werden verwend met balpennen, ballonnen en andere speeltjes, iets wat hen anders enkel met kerstmis overkomt, en dit in de goede week.

We werden naar het lokale ziekenhuis geleid, het enige beschikbare voor 120 000 mensen. Hier hoorden we het verhaal van enkele Duitse dokters die zich jarenlang hadden ingezet voor deze arme gemeenschap en door omstandigheden niet langer meer hun diensten konden aanbieden.

Vervolgens werden we verdeeld in vier groepen waarbij we elk even binnen mochten in het huis van een gezin. Zo kregen we de kans om persoonlijke vragen te stellen aan de bewoners, met een oprecht en eerlijk antwoord. Het strenge drugbeleid van Duterte speelde een grote rol in hun lijden: politiemannen krijgen namelijk geld wanneer zij een foto van een dode man met drugs in zijn hand kunnen tonen aan hun overste. Zo werden reeds meerdere onschuldige vaders (plus de enige geldinkomst voor het gezin) vermoord. Als je onze verschillende blogs naast elkaar zet, merk je duidelijk de verdeelde mening over de nieuwe president. Het gemiddelde gezin bestaat uit de ouders en 5 tot 8 kinderen in een huis van 5 vierkante meter. Aangedaan van al deze verhalen keerden we terug naar de bus.

Om de sfeer en onze lichamen af te koelen, werden we gedropt bij een indrukwekkende dam (wa wa dam). Nadat we onze schoenen afschopten, gaven we ons met kleren en al over aan het verfrissende water. Er was echter een probleem: er werden echter geen natte mensen toegelaten op de bus. Inventief als we waren, hesen we ons zonder natte kleren in onze lange doktersjas. Probleem opgelost en de Filipinos wisten niet wat ze zagen ;).

Toen we op onze slaapplaats toekwamen, merkten we tot ieders grote vreugde dat het personeel zich ook over Brams verjaardag had ontfermd: extra ballonnen en twee grote verjaardagstaarten met persoonlijke boodschap! (dankjewel aan de Guido Everaert van Mary Hill.) Ines en Pieter sloten de rustige avond af met een staaltje gezellige muziek.

Tot morgen lieve lezers!

Groetjes Hanne, Klaas & Emma