Goeiemiddag vanuit een zonnig Baguio!
We begonnen de dag al om zeven uur met een rijkelijk
ontbijt. Er waren eitjes en brood met choco en confituur aanwezig. Natuurlijk
kon ook rijst niet ontbreken. Het deed deugd om eindelijk nog eens onze
geliefde choco te eten. Vandaag stonden de eerste 'ziekenhuisstages’ op de
menu. We worden verdeeld in 3 groepen en gaan ’s morgens naar een ziekenhuis en
volgen ’s namiddags lessen.
- Groep 1: Rondleiding in Baguio General Hospital Medical Center (een publiek ziekenhuis)
- Groep 2: Ethisch gesprek met 7 dokters in Sacred Heart Hospital (werkt samen met Saint Louis University)
- Groep 3: Rondleiding in Sacred Heart Hospital (een privaat ziekenhuis)
De eerste groep
kreeg een rondleiding in Baguio General Hospital (BGH), een tertiary public
hospital dat 500 bedden telt. Eerst bezochten we de psychiatrische afdeling.
Daar kwamen we te weten dat er slechts zeven instellingen in heel de Filipijnen
zijn die mensen met psychiatrische problemen “behandelen”. Onze monden vielen
open bij de binnenkomst, het was alsof we een gevangenis betraden. Alles was
afgesloten, de patiënten zaten per tien achter tralies opgesloten. Het voelde
bijna aan alsof we een zoo bezochten toen we de mensen bekeken. Zij kunnen
slechts twee keer per dag uit hun ‘kamer’ komen om zich te ontspannen:
basketbal, knutselen, volleybal… Heel even konden we een intake interview mee volgen.
Vervolgens bezochten we de oncologische afdeling. Meer dan
vijftig procent van de kankerpatiënten sterft omdat de meesten zich (te) laat
aanmelden. De overheid zorgt niet voor een screeningsprogramma voor borst- en
prostaatkanker. Wel raden de artsen al hun patiënten aan om ieder jaar een
medische controle te ondergaan. Vaak kan alleen nog palliatieve chemotherapie
soelaas bieden.
Daarna vervolgden we onze tocht naar de pediatrische
afdeling. Daar ontmoetten we een patiënte met een heel zeldzame en ernstige aandoening:
Mc Cune Albright syndroom. Deze erfelijke aandoening verstoort de hormonen in
het lichaam; zo heeft ze onder andere veel last aan haar schildklier en breekt
ze gemakkelijk botten. De medicatie is erg duur waardoor ze de normale therapie
niet kan volgen.
De tweede groep
wandelde naar het Sacred Heart Hospital (privaat ziekenhuis). Na zo’n twintig minuten
stappen kwamen we aan in de ontvangsthal waar we opgewacht werden door een
groep enthousiaste studenten en vriendelijke dokters, waaronder ook de
directeur van het katholieke ziekenhuis. Nadien ging de groep van zeven
studenten mee naar een vergaderzaaltje. We zaten allen rond een tafel: aan de
ene kant een zevental dokters en aan de andere kant de zeven kulakkers. Het getuigt
echt van veel respect dat we zo hartelijk ontvangen worden. Ze maken hier echt
tijd voor ons.
Iedereen had de avond voordien vragen voorbereid in verband
met ethische problemen waaronder bijvoorbeeld abortus, euthanasie,
anticonceptie… Er heerst een enorm taboe rond abortus, meer zelfs, het is
illegaal. Zelfs als zou blijken dat de baby
gehandicapt geboren zal worden, is er geen sprake mogelijk van abortus. De
dokters verwoordden het zo: “Wie zijn wij om te beslissen of een persoon leeft
of niet?” Er is een onvoorwaardelijk respect voor het leven; het maakt niet uit
of de baby geboren is of niet. In sommige andere, vaak publieke ziekenhuizen
gebeurt het soms dat er toch een abortus plaatsvindt. Af en toe komen er dan
vrouwen met veel bloedverlies en een mogelijke bloedvergiftiging via de
publieke ziekenhuizen met spoed terecht in het Sacred Heart Hospital. Een
privaat ziekenhuis heeft vaak meer mogelijkheden om de zware complicaties te
behandelen.
Na twee uur sloten we het gesprek luchtig af door wat te
vertellen over de situatie in België. Een belangrijke noot is dat men heel
gelovig is in de Filipijnen. Gevoelige thema’s zoals abortus en euthanasie
worden door een christelijke bril bekeken. Er is seksuele voorlichting op
scholen en ook contraceptiva zijn beschikbaar, maar toch ‘preken’ de dokters om
ongewenste zwangerschap op een natuurlijke wijze te vermijden. Dat kan
bijvoorbeeld door het bijhouden van de menstruatiecyclus en op de vruchtbare
dagen een andere ontspanning te zoeken. J
Groep 3 vergezelde
groep 2 naar het Sacred Heart Hospital en kreeg na het welkomstwoordje een
rondleiding doorheen het ziekenhuis. Twee dokters en twee studenten
beantwoordden al onze vragen en loodsten ons door alle gangen. Vanuit de
inkomsthal kom je eerst terecht op de spoedgevallen waar voornamelijk patiënten
binnenkomen met pneumonie, gastritis en andere infectieuze aandoeningen. Hier
bestaat ook de mogelijkheid om kleine operaties uit te voeren (bv wondhechting).
We vervolgden onze ronde met het Out Patient Department (OPD). Dit kun je het
best vergelijken met de huisartsen van bij ons. Je kan er terecht bij de
internist, de pediater, de neus-keel-oor arts en de oogarts. Vandaaruit worden
de patiënten dan ofwel naar huis gestuurd met een voorschrift voor medicijnen
ofwel opgenomen in het ziekenhuis. Op de dienst beeldvorming is een RX-toestel
uit de jaren ‘70, een hypermoderne CT-scan en een echo aanwezig. Borstscreening
is er mogelijk, maar wordt niet terugbetaald/georganiseerd door de regering. Voor
een MRI- of een PET-scan worden patiënten naar een ander ziekenhuis
doorverwezen. Nierdialyse is aanwezig, maar in private handen. Verbazingwekkend
genoeg is niertransplantatie enkel mogelijk in Manilla. Daarna volgden de
pediatrische, de chirurgische en de interne dienst elkaar op. Er is ook een
private dienst aanwezig waar de ‘VIPs’ behandeld worden. Deze patiënten liggen
alleen op de kamer, maar betalen hier dan ook wel het dubbele voor. Dit bedrag
kan oplopen tot 3000 peso’s per dag (zo’n 60 euro). Op de dienst neurologie
zagen we een patiënt met een hersenbloeding en op intensieve zorgen iemand met
een opgezette buik (ascites – vocht in de buikholte). Daarna mochten we in
kleine groepjes een patiënt interviewen. We onderzochten een oudere vrouw met
een longontsteking en rugpijn. In tegenstelling tot de andere ziekenhuizen die
we al bezochten, heeft het Sacred Heart Hospital een semi-geautomatiseerd labo.
Als kers op de taart mochten we ons operatiepakje aantrekken en het
operatiekwartier bezoeken. Jammer genoeg was er geen operatie aan de gang, maar
we kregen wel een goede kijk over de werking.
In de namiddag volgden we gezamenlijk lessen aan de Saint
Louis University. We hadden het over verschillende onderwerpen. Eerst kregen we
een korte inleiding van het hoofd van de medische faculteit. Daarna hadden we
het kort over het bestuur, de gezondheid en de gezondheidswerking in de
Filipijnen. Ondanks de grote mogelijkheden van het land, kampt het met enorme
problemen zoals corruptie, overbevolking, gebrekkige educatie, slechte hygiëne
en daardoor veel infectieuze ziektes. Ten slotte kregen we een uiteenzetting
over MOMFI: Medical Outreach Missions Foundation Incorporation. Dit is een groep
van vrijwillige geneeskundestudenten die in de armere en ver gelegen plaatsen
in de Filipijnen holistische geneeskunde toepassen. Ze behandelen fysieke
problemen en helpen ze te voorkomen, maar willen daarenboven ook het evangelie
verkondigen. “In God’s Care, We Share” is hun motto.
Na deze boeiende dag zullen we allen nog eens samenzitten om
al onze ervaringen te delen.
Pepijn, Thomas en Gil
Kon je nog een saaiere titel vinden? Grts Reisgenoot
BeantwoordenVerwijderenReisgenoot 'Pepijn' je valt door de mand! Grts de mol
BeantwoordenVerwijderenOnze geliefde choco -> Pepijn mist overduidelijk zijn dagelijkse portie -liter voor de duidelijkheid-chocoladepudding.
BeantwoordenVerwijderenGroetjes
Iemand die het goed met Pepijn voorheeft