Op het "bescheten" padje

Hallo, Bonjour, Hola, maar Mabuhay is het meest toepasselijke!

Marktkramers, blaffende honden en gierende jeepneys waren onze wekker deze ochtend (lees: 5u ’s morgens). Bij pancakes en omeletten pakten we onze bagage terug in; klaar om de dag te beginnen. Na wat gesleur met onze valiezen (nog een geluk dat we veel ‘gespierde’ mannen mee hebben) zijn we met volle moed vertrokken naar Sagada cave. Gegroet door het gebrekkige gebit van oude dametjes in traditionele gewaden (lees: pluimen in hun grijze lokken), konden we genieten van het laatste viewpoint over een vallei met rijstterrassen. Na dit korte intermezzo liepen we snel terug de bus op en keken we hals reikend uit naar de voor ons nog onbekende grotten. De buschauffeur had nochtans zijn rood racepetje aan, maar niets leek minder waar. In plaats van gierende banden, kregen we enkel piepende remmen te horen. Onder begeleiding van wereldsterren als Adele, Jeff Buckley, de Foo Fighters en Bazart, zongen we luidkeels mee (lees: kattengejank) en leek deze trip voorbij gevlogen.

Eenmaal aangekomen in Sagada trokken we met onze paasbeste kleren en zaklamp in de hand naar de ingang van de grot. Zoals de zeven dwergen van Sneeuwwitje leidden de Filipijnse gidsen ons met hun lantaarn de diepte in. Vol ontzag staarden we naar de blote voeten van de locals, zeker als je de rotsige ondergrond in rekening brengt. Met goede moed begonnen we aan de steile afdaling. Naast enkele kleine slippertjes leek er geen wolkje aan de lucht (lees: bovenkant grot). Tot we plots doorhadden dat we niet de enige waren. Uit de verte hoorden we ze al komen. Daarna konden we ze reeds ruiken. Tot slot kon iedereen ze wel voelen (zie titel): overal vleermuizen en alles wat je erbij kan bedenken. Dit werd duidelijk toen we keken naar de witte T-shirts van Louis en Pepijn. Niet enkel hun tenue, maar ook al onze handen bleken bedekt te zijn met deze verdachte bruine smurrie (lees: verse vleermuizenstr..t). Omwille van de veiligheid moesten we de tocht verderzetten op blote voeten. Weifelend zetten we onze schoenen aan de kant en gingen we de behulpzame gidsen achterna. Ze waren steeds aanwezig om ons een hand te geven en hun licht te schijnen waar nodig. De Filipino’s bewezen niet enkel technisch sterk te zijn in het klimmen, maar ook een rijke verbeelding te hebben. Zwangere vrouwen, schildpadden, fallussymbolen en theatergordijnen volgden elkaar op als sculpturen in de grot. Kortom, natuur bleek de beste beeldhouwer te zijn.

Na een toffe, maar intensieve trip, klauterden we ons een weg terug naar boven, zoekend naar het daglicht. Opgelucht, maar voldaan genoten we van een lekker middagmaal, jammer genoeg met onze nog steeds vuile handen. Te voet vertrokken we naar de piled coffins (opgestapelde doodskisten). Deze lagen in de rotswand van een andere grotingang, verscholen onder een dikke laag stof. Animisten (een soort religie) geloofden dat hun overleden voorouders op deze manier sneller het transcendente bereiken. Met behulp van stellingen en ladders uit bamboe, probeerden ze hun gestorven naasten zo hoog mogelijk te plaatsen. Enkele kisten waren versierd, anderen reeds verweerd. De foetushouding van de doden verklaart de vorm van de kist, namelijk kort en breed. 

De gids liet ons de kisten van dichterbij observeren. Maar tot onze grote verbazing, bleken hun stellingen toch niet zo standvastig te zijn... Enkele kisten tuimelden onherroepelijk naar beneden, met hun inhoud verspreid op de grond. Verbouwereerd keken we machteloos toe langs de zijlijn. In deze chaos boden we onze hulp aan. Nadat we alles terug bijeen gepuzzeld hadden, konden we ze terug in vrede laten rusten.

Een andere methode om sneller het hiernamaals te bereiken, bestaat uit het ophangen van de kisten met touwen aan de rotswand (hanging coffins). We genoten nog wat van het uitzicht en stapten terug op de bus. Hierna leidde een korte wandeling tussen de graven op het kerkhof van Bontoc ons naar onze volgende slaapplaats, Teng’Ab. De bisschoppelijke residentie boven op de berg van Bontoc.  Na een frisse douche en een royaal buffet, kunnen we deze dag gemoedelijk afsluiten.

Gil, Louis en Fauve

P.s.: 1 april! Alle doodskisten bleven mooi op hun plaats. Hihi grapje!